Terapia monitorowana

 0    52 flashcards    enfluran
mp3 indir Baskı oynamak kendini kontrol et
 
soru język polski cevap język polski
Dla których leków wskazana jest terapia pod kontrolą ich stężenia we krwi?
öğrenmeye başla
1. o wąskm indeksie terapeutycznym 2. o groźnym działaniu toksycznym 3. o trudnym do oceny końcowym efekcie klinicznym 4. stosowanych w długotrwałej terapii w schorzeniach zagrażających życiu 5. o znacznych osobniczych różnicach w farmakokinetyce 6. wykazujących farmakokinetykę nieliniową
Podstawowe warunki umożliwiające prowadzenie terapii pod kontrolą stężenia leku we krwi
öğrenmeye başla
1. - istnienie proporcjonalnej zależności pomiędzy stężeniem leku we krwi a efektem terapeutycznym 2. - określenie zakresu stężeń terapeutycznych dla danego leku 3. - dysponowanie odpowiednio czułą, dokładną i szybką metodą analityczną dla oznaczania stężeń leku w materiale biologicznym
Zakres terapeutycznych stężeń
öğrenmeye başla
Taki zakres stężeń stacjonarnych danego leku we krwi, przy którym istnieje największe prawdopodobieństwo wystąpienia efektu leczniczego, przy równocześnie minimalnym ryzyku pojawienia się efektów niepożądanych lub toksycznych
WSKAZANIA KLINICZNE DO PROWADZENIA TDM
öğrenmeye başla
1. brak spodziewanego efektu terapeutycznego lub wystąpienie nieoczekiwanych objawów niepożądanych albo toksycznych przy ustalonym wcześniej schemacie dawkowania 2. stany chorobowe, w których objawy związane z nieskutecznie leczoną chorobą są podobne jak objawy przedawkowania 3. różnice międzyosobnicze w farmakokinetyce leków związane m.in. z wiekiem czy genotypem chorego 4. interakcje (głównie w fazie farmakokinetycznej) związane z równoczesnym podawaniem innych leków 5. współistnienie chorób n
czynniki mogące wpływać na zakres terapeutycznych stężeń leków
öğrenmeye başla
1. zmiana reaktywności receptora pod wpływem zaburzeń gospodarki elektrolitowej 2. zmiana stężenia wolnej frakcji leku pod wpływem czynników patofizjologicznych lub w wyniku interakcji z wzajemnym wypieraniem się leków z ich połączeń z białkami 3. w niektórych stanach patofizjologicznych dochodzi do zaburzeń w eliminacji leków (lub) jego metabolitów 4. genetycznie uwarunkowana szybkość metabolizmu leków 5. zmiany stężeń stacjonarnych leków związane z rytmem okołodobowym wpływającym na ich biodos
KORZYŚCI WYNIKAJĄCE Z PROWADZENIA TDM
öğrenmeye başla
1, - możliwość wykrycia braku „współpracy” ze strony chorego (nie stosowanie się do zaleceń lekarza w zakresie schematu dawkowania leków, 2, bezpieczne stosowanie wysokich dawek leków potencjalnie silnie toksycznych, np. przeciwnowotworowych (np. metotreksat) 3, optymalne dawkowanie leków immunosupresyjnych (np. cyklosporyna, takrolimus) zmniejszające ryzyko odrzucenia przeszczepu, 4. stwierdzenie problemu niedodawkowania leku czyli terapii pozornej lub wykrycie zagrożenia objawami niepożądanymi
OGRANICZENIA TERAPII MONITOROWANEJ STĘŻENIEM LEKU WE KRWI
öğrenmeye başla
1. - duże koszty aparatury analitycznej, odczynników oraz szkolenia personelu fachowego 2. - inwazyjność pobierania materiału biologicznego (krwi) do badań 3. - brak określonego schematu prowadzenia badań kliniczno –farmakologicznych nad zależnością stężenie – efekt, co w przypadku wielu leków utrudnia określenie zakresu ich stężeń terapeutycznych 4. - brak wiarygodnych danych oceniających rzeczywiste koszty terapii monitorowanej oraz przy całej złożoności procesu leczenia, jej faktyczny wpływ n
LP - induktory enzymatyczne
öğrenmeye başla
fenytoina, fenobarbital, karbamazepina (autoindukcja 3 – 4 tygodnie od rozpoczęcia terapii)
LP - inhibitor enzymatyczny
öğrenmeye başla
kwas walproinowy
Czynniki wpływające na na farmakokinetykę LP
öğrenmeye başla
1. - wiek 2. - schorzenia wątroby i nerek 3. - ciąża 4. - między lekowe interakcje farmakokinetyczne związane z wzajemną indukcją lub hamowaniem metabolizmu, a także wzajemnym wypieraniem się leków z ich połączeń z białkami krwi
Sytuacje kliniczne będące wskazaniem do monitorowania stężeń LP
öğrenmeye başla
1. - po rozpoczęciu terapii 2. - przy zmianie schematu dawkowania lub podawanego preparatu 3. - po wprowadzeniu innego LP o właściwościach indukujących 4. lub po odstawieniu takiego leku 5. - przy pojawieniu się efektów niepożądanych lub toksycznych 6. - przy braku efektów klinicznych mimo stosowania leku 7. - w okresie ciąży i do 8 tygodni po porodzie
WSKAZANIA DO MONITOROWANIA ANTYBIOTYKÓW AMINOGLIKOZYDOWYCH
öğrenmeye başla
Mały współczynnik terapeutyczny Duża oto- i nefrotoksyczność Konieczność stosowania antybiotyków dłużej niż tydzień Stosowanie innych leków oto- i nefrotoksycznych Różnice toksyczności zależne od wieku Leczenie dużymi dawkami Upośledzenie czynności nerek (ponieważ aminoglikozydy są wydalane przez nerki) Uprzednie uszkodzenie słuch lub nerek Ponowne leczenie antybiotykami aminoglikozydowymi Stosowanie u chorych poddanych dializie otrzewnowej, hemodializie, transplantacji nerek.
Leki podnoszące stężenie gentamycyny, amikacyny w surowicy krwi
öğrenmeye başla
Klindamycyna, wankomycyna, furosemid, amfoterycyna, cefalosporyny, kwas etakrynowy
Leki obniżające stężenie gentamycyny, amikacyny w surowicy krwi
öğrenmeye başla
Penicyliny naturalne, karbenicylina, hydrochlorotiazyd, teofilina, heparyna
Wankomycyna - wskazania
öğrenmeye başla
Wankomycyna działa praktycznie tylko na bakterie Gram-dodatnie. Wskazaniem do stosowania wankomycyny są wyłącznie ciężkie zagrażające życiu zakażenia powodowane przez wrażliwe na wankomycynę szczepy gronkowców opornych na metycylinę nie odpowiadające na stosowanie innych antybiotyków, w tym zapalenia wsierdzia, posocznica, zakażenia kości, dolnych dróg oddechowych oraz skóry i tkanek miękkich. Doustnie wankomycyna stosowana jest w rzekomobłoniastym zapaleniu jelit jeśli leczenie metronidazolem
WANKOMYCYNA – objawy niepożądane
öğrenmeye başla
Zespół "czerwonego człowieka" lub "czerwonej szyi" występuje u ok. 10% chorych i objawia się zaczerwienieniem skóry tułowia, karku i twarzy, połączone ze świądem. Reakcja taka może wystąpić w ciągu pierwszych minut wlewu lub wkrótce po jego zakończeniu, a jej przyczyną jest uwalnianie histaminy przez wankomycynę. Ryzyko wystąpienia reakcji można zmniejszyć, podając antybiotyk we wlewie trwającym co najmniej godzinę lub stosując mniejsze dawki w szybszych wlewach, a także skutecznie zapobiegając
Wskazania do monitorowanie wankomycyny w surowicy krwi
öğrenmeye başla
Noworodki, w tym szczególnie wcześniaki. Osoby w podeszłym wieku. Chorzy z niewydolnością nerek, zwłaszcza z bezmoczem. Pacjenci poddani hemodializie i dializie otrzewnowej. Kobiety w ciąży. Chorzy z zapaleniem opon mózgowych.
Dynamika działania przeciwbakteryjnego zależna od stężenia
öğrenmeye başla
A. aminoglikozydowe Fluorochinolony Ketolidy Daptomycyna
Dynamika działania przeciwbakteryjnego zależna od czasu
öğrenmeye başla
Beta-laktamy Glikopeptydy (wankomycyna) Makrolidy Tetracykliny Oksazolidynony Klindamycyna
antybiotyki, których działanie także zależy od czasu lecz wykazują one efekt poantybiotykowy o znaczeniu klinicznym (nawet kilka godzin).
öğrenmeye başla
wankomycyna, makrolidy, tetracykliny.
Ograniczenia TML w stosunku do cytostatyków
öğrenmeye başla
Złożony mechanizm działania leków cytostatycznych. Brak istotnej korelacji pomiędzy stężeniem cytostatyku we krwi, a jego stężeniem w tkance nowotworowej. Brak korelacji pomiędzy stężeniem cytostatyku we krwi, a efektem farmakologicznym w terapii skojarzonej. Duża zmienność międzyosobnicza kinetyki cytostatyków. Trudności w uzyskaniu stężenia stacjonarnego. Trudności w oznaczaniu markerów nowotworowych: choriongonadotropina, -fetoproteina, antygen karcynoembrionalny, kwaśna fosfataza.
antymetabolity będące prekursorami leków
öğrenmeye başla
cytarabina, merkaptopuryna, tioguanina, fluorouracyl
Metotreksat – objawy niepożądane
öğrenmeye başla
Uszkodzenie czynności szpiku (leukopenia, granulocytopenia, niedokrwistość). Zaburzenia przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, biegunka). Zmiany w błonach śluzowych (zapalenia, nadżerki, owrzodzenia). Zwłóknienie płuc. Wyłysienie. Zapalenie lub marskość wątroby. Niewydolność nerek. Działania neurotoksyczne.
Wskazania do terapii monitorowanej metotreksatu
öğrenmeye başla
Stosowanie dużych dawek cytostatyku. Współistniejąca niewydolność nerek i wątroby. Równoczesne podawanie innych leków nasilających toksyczność MTX.  Farmakokinetyka MTX zależna od dawki leku i od wieku chorych.
Dlaczego można prowadzić TML metotreksatu
öğrenmeye başla
Korelacja pomiędzy stężeniem MTX i czasem ekspozycji na lek, a nasileniem objawów toksycznych. Istotna współzależność między parametrami farmakokinetycznymi MTX, a wynikami testów biochemicznych: wskaźnikami czynności wątroby (AspAT, AlAT, GGTP), nerek (klirens kreatyniny) oraz liczbą płytek krwi.
Farmakokinetyka metotreksatu w stanach chorobowych
öğrenmeye başla
Przeciwwskazany przy klirensie kreatyniny niższym od 50 – 70% wartości prawidłowych (106.1 – 177 mol/L; 1.2 – 2.0 mg/dL). Odstawia się lek, gdy stężenie kreatyniny przewyższa wartość 177 mol/L; 2 mg/dL. Wolniejsza eliminacja leku u chorych z płynem wysiękowym w jamach ciała. Zmniejsza się dawki leku, gdy aktywność AspAT przekracza 180 j.m., a stężenie bilurubiny wynosi 51 - 86 mol/L. Odstawia się lek, gdy stężenie bilirubiny osiąga wartość powyżej 86 mol/L.
Farmakokinetyka metotreksatu
öğrenmeye başla
Lek podlega krążeniu wątrobowo-jelitowemu. Odwodnienie i kwasica zmniejszają klirens metotreksatu. Niezjonizowany lek i jego metabolit 7-OH MTX w kwaśnym środowisku moczu są ponownie wchłaniane w kanalikach nerkowych. Alkalizacja moczu zwiększa jonizację MTX i jego metabolitu. Folinian wapnia podaje się w dawce 15 mg/m2 co 6 godz. U dzieci w wieku 1- 4 lat stężenie leku w surowicy i płynie mózgowo-rdzeniowym w stanie stacjonarnym jest mniejsze. Wraz z wiekiem wydłuża się okres półtrwania, zmniej
Interakcje farmakokinetyczne MTX - Zmniejszenie wchłaniania, osłabienie działania MTX
öğrenmeye başla
Neomycyna, paromomycyna, cholestyramina
Interakcje farmakokinetyczne MTX - Wypieranie MTX z połączeń z białkami, nasilenie działania MTX.
öğrenmeye başla
Salicylany, sulfizoksazol, probenecyd, fenylobutazon, barbiturany, doksorubicyna, fenytoina, NLPZ
Interakcje farmakokinetyczne MTX - Pobudzenie metabolizmu, osłabienie działania MTX
öğrenmeye başla
Gryzeofulwina, ryfampicyna, fenobarbital (induktory enzymatyczne)
Interakcje farmakokinetyczne MTX - Konkurencyjne hamowanie wydalania MTX w kanalikach nerkowych, nasilenie działania, zwiększenie toksyczności.
öğrenmeye başla
Salicylany, sulfonamidy, probenecyd, cefalotyna, penicylina, NLPZ, omeprazol.
Interakcje farmakokinetyczne MTX - Upośledzenie czynności nerek, zmniejszenie wydalania nerkowego MTX, nasilenie działania MTX.
öğrenmeye başla
Antybiotyki aminoglikozydowe, cyklosporyna, prokarbazyna
Interakcje farmakokinetyczne MTX - - Zmniejszenie transportu MTX do wnętrza komórek
öğrenmeye başla
Hydrokortyzon, prednizon, cefalotyna
Interakcje farmakokinetyczne MTX - Antagonizm z MTX, osłabienie działania MTX
öğrenmeye başla
Asparaginaza
Interakcje farmakokinetyczne MTX - Osłabienie działania cytotoksycznego MTX, antagonizm.
öğrenmeye başla
Fluorouracyl
Interakcje farmakokinetyczne MTX - Zmniejszenie aktywności flory jelitowej, zwiększenie wchłaniania MTX.
öğrenmeye başla
Kanamycyna
Interakcje farmakokinetyczne MTX - Uszkodzenie kanalików nerkowych, zmniejszenie wchłaniania zwrotnego MTX i kwasu foliowego, zmniejszenie skuteczności ochrony folinianem wapnia (leukoworyna).
öğrenmeye başla
Cisplatyna
Interakcje farmakokinetyczne MTX - Przeciwskazane do 10 dni od zakończenia chemioterapii z uwagi na niebezpieczeństwo mielosupresji
öğrenmeye başla
NLPZ
Interakcje DXR - Zahamowanie metabolizmu DXR, wydłużenie t0.5, zwiększenie AUC.
öğrenmeye başla
Streptozocyna, Cyklofosfamid, Metotreksat, Cymetydyna
Interakcje DXR - Przyspieszenie metabolizmu DXR, skrócenie t0.5, zmniejszenie AUC.
öğrenmeye başla
Fenobarbital
Toksyczność FU
öğrenmeye başla
Mielosupresja – po szybkim, dożylnym podaniu FU. Zapalenie błony śluzowej - po wlewie dożylnym. Wymaga zmniejszenia dawek w niewydolności wątroby, gdyż 80% leku ulega w wątrobie metabolizmowi. 10 – 30% leku wydala się z moczem. 60 – 90% z wydychanym powietrzem jako CO2. Po podaniu dożylnym przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego w ciągu 30 min i utrzymuje się w stężeniu terapeutycznym przez 3h.
Interakcje FU - Tymidyna
öğrenmeye başla
Zahamowanie metabolizmu FU wskutek kompetycyjnego hamowania przez tyminę (metabolit tymidyny) aktywności dehydrogenazy dihydrouracylowej, wydłużenie t0.5 leku, od 76 – 190 min.
Interakcje FU - Urydyna
öğrenmeye başla
Urydyna zastępuje FUTP w RNA.
Interakcje FU - Allopurynol
öğrenmeye başla
Hamowanie biotransformacji FU, zmniejszenie toksyczności FU, nagromadzenie w komórce kwasu orotowego.
Interakcje FU - Dipirydamol
öğrenmeye başla
Zwiększenie toksyczności FU, poprzez zahamowanie transportu nukleotydów.
Interakcje FU - Leukoworyna
öğrenmeye başla
W obecności metabolitu leukoworyny (5,10-metylenotetra hydrofolinian) tworzenie kompleksu FdUMP z syntetazą tymidylanową, zahamowanie syntezy tymidyny, upośledzenie syntezy DNA.
Interakcje FU - Metotreksat
öğrenmeye başla
Podanie MTX przed FU powoduje zwiększenie syntezy aktywnych metabolitów FU. Odwrotna kolejność podania prowadzi do antagonizmu pomiędzy tymi cytostatykami.
Terapia monitorowana stężeniem leku lub terapia pod kontrolą stężenia leku we krwi (ang. Therapeutic Drug Monitoring – TDM)
öğrenmeye başla
postępowanie lecznicze oparte na założeniu, że zarówno działanie terapeutyczne jak i toksyczne większości leków pozostaje w lepszej korelacji z ich stężeniem we krwi niż z podaną dawką.
flukonazol + winkrystyna
öğrenmeye başla
wzrost stężenia winkrystyny w osoczu, neurotoksycznosc
flukonazol + cyklofosfamid
öğrenmeye başla
wzrost stężenia bilirubiny i kreatyniny w osoczu
metotreksat +folinian Ca
öğrenmeye başla
obniżenie terapeutycznego działania mtx,
fluorouracyl +folinian Ca
öğrenmeye başla
nasilenie działania 5FU

Yorum yapmak için giriş yapmalısınız.